Ocean Harbour en Andrews Bay

Hoewel het als een van de beste en veiligste baaien geldt, is Ocean Harbour maar tien jaar een walvisstation geweest. Desalniettemin liggen de botten nog her en der verspreid op alle stranden. En op het bijna vergane kerkhofje zijn nog graven van de sealers uit begin 19e eeuw. Voor mij was het een mooie plek voor een  eerste ervaring met ankeren hier en een veilige uitvalsbasis voor bezoek van de King Pinguin kolonie in Andrews Bay. Maar hoe veilig is zo’n plek dan eigenlijk?

Volgens Jerome Poncet is de ankerplaats waar je je het veiligst voelt de gevaarlijkste. Hij geldt als de Godfather van de zeilers hier, woont in de Falklands en vaart al ruim 40 jaar in deze wateren en woont iop de Falkland eilanden. En hier in Ocean Harbour had Phill Illingworth, die ik in Vuurland had ontmoet, bijna z’n anker verspeeld aan een ketting op de bodem.

De 4 Fransen die ik in Grytviken had ontmoet hadden kennelijk ook wat drempelvrees en stelden voor om samen te gaan, wat voor hen achteraf een goed idee bleek te zijn. Toen we aankwamen bleek de Kamiros van Hans en Eva er al te liggen. Meestal vinden we het jammer wanneer we zo’n mooi plekje niet voor onszelf hebben, maar in deze overweldigende natuur was het wel lekker. Bovendien was het bijzonder gezellig en warm op de Kamiros en heb ik veel van ze geleerd.

Mijn ankeren ging gelukkig soepel en ik vond een stukje stevige vette klei tussen alle Kelp. Maar ik moest die nacht nog wel veel aan Poncets uitspraak denken toen het wat ging waaien en we achter onze ankers lagen te gieren. Om 2 uur zag ik Hans op zijn dek zag schuifelen met z’n zaklampje en in de ochtend zaten de Fransen vrijwel op de rotsen. Omdat Fransen s ‘ochtends altijd slapen konden ze  maar net op tijd gewekt worden door een alerte Hans in z’n bij-bootje. Juist Christoffe was tevoren zo zelfverzekerd geweest met zijn 75 kg zware Spade anker. En dit alles gebeurde onder het toeziend oog van de “Bayard”. Het wrak van een 150 jaar oude bark. Ondanks dat het er al ruim 100 jaar ligt staan de 3 masten nog fier overeind. En ‘elk nadeel heb z’n voordeel’, want wanneer ze toen niet op drift was geraakt was de Bayard nooit zo oud geworden, zo is het ook nog eens een keer. En de prachtige zwart-witte aalscholvers met helblauwe ogen hebben er al 100 jaar hun nesten op, in dikke kluiten Tussac gras. Maar ik zie de Bayard toch vooral als een waarschuwende vinger en ben s ‘nachts bij iedere windvlaag nog eens extra alert en me bewust van de afgelegenheid van deze oorden.

Na dit soort spanning is het extra feest wanneer de wind gaat liggen en het zonnetje er bij komt. En ik had 2 dagen om hier wat rond te toeren. Te midden van de enorme hoeveelheden ‘gewoon’ wild ging mijn Vogelaarshart (haha)  sneller kloppen toen ik een Chinstrap pinguïn vond! Er zijn grote kolonies elders op het eiland, maar daar ga ik niet heen. Dus dit was mooi meegenomen. De 4 soorten pinguïns op SG  onderscheiden zich  met hun  kop. Onthoofd zou je ze moeilijk uit elkaar kunnen houden. De Chinstrap heeft een gedistingeerd bandje rond zijn kin. Ik vond hem met mijn geoefende blik ! verscholen midden in een kolonie Gentoo pinguïns, heel gewoon alsof hij daar hoorde.

In de bergen, met spectaculaire uitzichten op sneeuw en ijs besefte ik nog eens hoeveel geluk ik heb met mijn gezondheid en hoe lekker het is weer wat te hijgen en bewegen. Er waren nogal wat dramatische  karkassen van de rendieren die afgelopen maanden door jagers uit Lapland zijn geschoten. Hoewel ze nu uitgeroeid zouden zijn, zijn  er zojuist toch weer 8 opgedoken. De slimmeriken hebben het komend jaar het Rijk alleen, maar daarna komen de Lappen terug en valt het doek ook voor hen definitief.

De Koningspinguïns in Andrews Bay was een van de hoogtepunten waar ik me op had verheugd. Vanuit Ocean Harbour kon ik bij rustig weer mooi even op en neer tuffen voor de wind weer terug zou komen. Om 5 uur vertrokken, dus om 7 uur stond ik er op het strand. Ik kende het van de foto’s en verhalen, maar om eindeloos te kunnen rondlopen in een fantastische omgeving met gletsjers en grote luchten tussen honderdduizenden pinguïns in een kilometers grote kolonie en met de erbij horende ‘geuren’ en het kabaal, was toch wat anders. En dat urenlang en in je eentje! Met hun statige zwart-witte lijven en hun gouden oorwarmers kan je niet ophouden ze  te fotograferen. En ze zijn zo bezig met zichzelf en hun in bont verpakte kinderen  dat ze je niet zien. En er gebeurt van alles. Door hun ongewoon lange voortplantingscyclus van meer dan een jaar zie je allerlei stadia en behalve volwassenen en  kuikens ook broedende vogels. Het kost meer dan een jaar om een King Pinguïn te maken. Het beste kuiken wordt net als ieder ander geboren in het voorjaar en daarna komt anderhalf jaar later  tegen de winter de volgende leg, met veel slechtere overlevingskansen.

En de timing klopte precies. Net voor het weer echt omsloeg lag ik die middag weer voor anker in Ocean Bay (en werden de Fransjes wakker).  Even bijkomen en dan op naar het Westen voor meer moois en uiteindelijk vertrek half maart vanaf de westpunt.